De kranten schrijven vandaag opnieuw over het mislukken van de kabinetsformatie met GroenLinks. Klaver en GroenLinks krijgen de schuld en dat is geen wonder: wie breekt, betaalt. Trouw heeft het over het schuldspel dat gisteren in Den Haag gespeeld werd. Schuldspel blijkt een letterlijke vertaling te zijn van blame game.
Blame game – misschien moeten we het naar analogie van adventuregame en fitnessgame wel zonder koppelteken spellen – is zo’n term die we een jaar of tien, vijftien geleden hebben overgenomen uit het Engels en die nu ‘terugvertaald’ wordt in schuldspel, wat een vrijwel nieuw woord is. Slechts één keer eerder, in december 2016, troffen we het aan, toen in een krant.
Schuldspel laat een interessante ontwikkeling zien. Als vroeger – jaren tachtig, negentig – een partij de schuld kreeg van het mislukken van de formatie, werd dat zwartepieten genoemd. De partij die in het politieke proces niet voldoende had willen toegeven, kreeg de zwartepiet toegeschoven.
Zwartepieten was een prima woord, dat dankzij de enorme aantrekkingskracht die het Engels nu eenmaal op ons, Nederlandstaligen, uitoefent, rond 2000 zo nodig vervangen moest worden door blame game. Dat wordt nu vertaald als schuldspel, dat als dit woord courant wordt, ervoor kan zorgen dat blamegame weer wat teruggedrongen wordt, maar ook dat zwartepieten nog wat aan terrein verliest
Geef een reactie