Gisteravond had Jeroen Pauw een grote diversiteit aan gasten uitgenodigd om over Trumps overwinning te discussiëren: Charles Groenhuijsen, Wierd Duk, Joost Eerdmans, Diederik Samson, Heleen Mees. Wie al niet? Zelfs Sylvana Simons blijkt sinds ze een politieke carrière is begonnen een talking head te zijn. Als zodanig tetterde ze nogal door de de gesprekken van de grote mensen heen en ging ze keihard af met een bewering over de jonge Trump op basis van informatie ‘uit de sociale media’, die Jeroen Pauw vervolgens genadeloos weerlegde.
Maar goed, in de 47e minuut van het tv-programma kreeg ze de kans toch nog wat zinnigs te zeggen: ‘Een onderwerp dat niet vaak ter sprake komt’, zei ze, ‘is klassisme. Het gaat heel vaak over racisme, het gaat over tegenstellingen tussen wit en zwart, arm en rijk, maar vooral dat klassisme, die tegenstellingen tussen arm en rijk, die hebben in deze verkiezingen een grote rol gespeeld.’
Op Twitter gingen meteen een paar mensen los (‘What the fuck @jeroenpauw!! Waarom lach je @SylvanaSimons niet keihard uit?’) en noemden klassisme een onzinterm.
Je kunt veel over Simons’ uitspraken zeggen, maar de term klassisme is géén onzinterm. Klassisme is een pendant of misschien wel een regelrechte vertaling van wat in het Engels classism wordt genoemd, het geheel van vooroordelen over mensen die tot een bepaalde sociale klasse behoren.
Nieuw is het woord ook niet, al vind je het niet in de Dikke Van Dale of een ander Nederlands woordenboek. Sterker nog, klassisme figureert – zij het niet heel vaak – al sinds de jaren zeventig in de media. Het Nederlands Dagblad plaatste het in 1975 bijvoorbeeld in het rijtje ‘racisme, sexisme, klassisme en imperialisme’. NRC beschreef het in 1986 als ‘een proces van buitensluiten. Klasseonderscheidingen zijn gebaseerd op negatieve beginselen.’ Anja Meulenbelt gebruikte het woord in 1987 in de ondertitel van haar boek Ziekte bestrijden, niet de patiënt, dat namelijk ‘over seksisme, racisme en klassisme’ gaat.
De voorlaatste keer dat we het woord aantroffen was op 19 december 2015. Toen figureerde het in een essay in Trouw over de achterstand van met name zwarte vrouwen, die namelijk ‘verschillende vormen van onderdrukking – racisme, seksisme, klassisme – tegelijk ervaren’.
Klassisme is de afgelopen decennia blijkbaar niet courant genoeg geweest om in de Dikke Van Dale te worden opgenomen. Daar moet onverwijld verandering in komen. Niet omdat Simons het woord gebruikte, maar omdat klassisme de komende tijd vast veel vaker in de media aangehaald wordt ter verklaring van de verkiezingswinst van Trump (en andere populisten).
Geef een reactie