Politiek correct is een term die critici gebruiken om de uitingen te typeren van mensen die fluwelen woorden promoten ter aanduiding van historisch achtergestelde groepen, met name minderheden. De laatste dagen wordt daar veel over gepraat en geschreven. Dat komt doordat de overheid maar weer eens de discussie heeft opgepord over de onwenselijkheid van de term allochtoon. Dat woord zou stigmatiserend zijn en de integratie van etnische minderheden hinderen.
Daar zit vast wel een kern van waarheid in, maar de uitbanning van het onwenselijke woord en de vervanging daarvan door een alternatief dat politiek correct is, is een schijnoplossing. En bedenk: ooit was het nu zo verfoeide woord allochtoon zélf zo’n politiek correct alternatief voor ‘stigmatiserende’ woorden als vreemdeling, buitenlander en gastarbeider.
In de Volkskrant schrijft een jurist vandaag een mooie bijdrage over de opgelaaide discussie. ‘Om in verkiezingstijd van lastige discussies af te raken, schrappen we woorden uit ons woordenboek. Als ‘allochtoon’ niet in de Van Dale staat raakt het integratieprobleem vanzelf uit beeld. Als we de begrippen hoger- en lageropgeleiden vermijden, kan niemand ons verwijten dat we niet alle mensen gelijkelijk waarderen. Omdat blind auditions op televisie hun succes hebben bewezen, mogen we in Den Haag anoniem solliciteren. Over het gezicht van Zwarte Piet gaat een gum, wat overblijft zijn vegen.’
Hij stelt dat helder taalgebruik en politiek correct taalgebruik twee tegenovergestelde manieren zijn om met de werkelijkheid om te gaan. En natuurlijk geeft hij de voorkeur aan helder taalgebruik: ‘We hebben uiteindelijk allemaal last van dat overcorrecte, van de angst op kritische woorden afgerekend te worden. Het is essentieel dat mensen met een publieke taak zich helder uitdrukken en zaken die ertoe doen, blijven benoemen. Naam en toenaam. (…) Dingen simplificeren, uit de weg gaan, paaien, stroop smeren, heeft nog nooit iets goeds opgeleverd.’
Daar heeft hij gelijk in, maar waarom gebruiken politici, journalisten, columnisten, presentatoren – waarom blíjven ze allemaal politiek correct taalgebruik gebruiken? Is dat een verslaving, die misschien net zoals als rook-, alcohol-, suiker- en vetverslaving maar eens bestreden moet gaan worden?
Geef een reactie