In de Volkskrant schrijft Peter de Waard vandaag over de ideeën met betrekking tot de overheidsfinanciën van de Amerikaanse hoogleraar Stephanie Kelton. Een paar jaar geleden, vlak na corona, pleitte ze voor een ruim begrotingsbeleid, Immers, tegenwoordig kan de overheid een ruim monetair beleid voeren en de staatsschuld met een druk op de computer laten oplopen om al dan niet noodzakelijke uitgaven te doen. Daar hoeven geen inkomsten tegenover te staan, maar het resultaat van zulk beleid is dat de welvaart toeneemt. Er werd destijds enthousiast op gereageerd, schrijft De Waard. De nieuwe inzichten zouden een einde kunnen maken aan het droogstoppelbeleid van overheden.
Droogstoppelbeleid. We kennen Batavus Droogstoppel, de makelaar in ‘koffij’ uit de Max Havelaar, vooral als een saaie burgerman-boekhouder.
Bedoelt De Waard dat het einde van het droogstoppelbeleid het einde is van braaf beleid waarbij inkomsten en uitgaven tegen elkaar worden weggestreept?
Misschien. Maar gezien de context wordt met droogstoppelbeleid vooral zuinig begrotingsbeleid bedoeld. Dat wordt gewoonlijk boekhoudersbeleid, gruttersbeleid of kruideniersbeleid genoemd, maar als het ook nog eens heel saai is, zou je het inderdaad wel droogstoppelbeleid kunnen noemen.
Definitie
droogstoppelbeleid (het, g.mv.) saai begrotingsbeleid waarbij de uitgaven de inkomsten niet al te veel mogen overstijgen
Geef een reactie