Het voordeel van een onbekende taalvorm is dat hij nog geen (ingeburgerde) betekenis heeft. Zo introduceerde Parool-columnist Theodor Holman op 29 mei 2019 het toen nog niet eerder schriftelijk aangetroffen woord rutteren, waarna hij dit werkwoord meteen van een betekenis voorzag:
Rutte rutterde even over de doorrekening van de klimaatcijfers en zei tegen het Planbureau voor de Leefomgeving en het Centraal Planbureau dat hij een snelle publicatie ‘onwenselijk’ vond. Rutteren betekent bij Rutte: woedend worden. (De minister-president staat bekend om zijn bijna gewelddadige uitbarstingen.)
Vandaag doet Sheila Sitalsing in de Volkskrant iets vergelijkbaars, zij het dat ze rutteren meteen als polyseem werkwoord presenteert:
De premier bijvoorbeeld. Hij had ‘radicale ideeën’ over goed bestuur, maar woensdag stond hij gewoon weer te rutteren over zijn mogelijke overtreding van de archiefwet (zie ook hierboven onder het kopje: eerlijk zijn).
Rutteren is: 1) Stomverbaasd doen want dit had je nooit zo bedoeld, joh. Sterker nog: je bent opgetrokken uit louter goede bedoelingen. 2) Metéén alle medewerking toezeggen voor het tackelen van het probleem, gesteld dat er een probleem ís natuurlijk, want gezien voornoemde goede bedoelingen is het vermoedelijk uitgesloten dat we hier überhaupt een probleem te pakken hebben. Daarbij veelvuldig reppen van ‘een systeem’ van ‘realtime archiveren’, alsof het hier niet gaat om een verzinsel van eigen makelij, maar om een archiveringsstelsel dat door een breed samengestelde commissie is ontworpen. 3) Zo gewoon mogelijk wegfietsen op je gewone fiets.
Het interessante aan zo’n woord is, dat het in feite helemaal niets betekent – al wordt het nog zo gedetailleerd omschreven – zolang het niet ingeburgerd is. En als het ingeburgerd raakt, is het misschien wel in een heel andere betekenis, die misschien vandaag wel in de Tweede Kamer ontstaat: schutteren als rutte.
Geef een reactie