In haar zaterdagse Telegraaf-column, die traditiegetrouw al op vrijdag op de site van de Krant van Wakker Nederland te lezen is voor abonnees, gaat Nausicaa Marbe in op wat zij racismeknielen noemt. Ze beschrijft allereerst de associaties die met knielen verbonden zijn:
Knielen doet de gelovige voor de godheid die hij aanbidt. Knielen was de eervolle begroeting van monarchen, voordat de elegantere buiging die verving. Knielen was in vroegere tijden ook de houding van de ter dood veroordeelde voor de beul. Ook de guillotine viel op knielhoogte. De slachtoffers van de IS-koppensnellers gingen knielend hun gefilmde marteldood tegemoet. Maar knielen is ook een intiem gebaar van liefde en toewijding als een man ouderwets om de hand van een vrouw vraagt. Of een gebaar van redding, als hulptroepen knielen om iemands leven te redden.
Knielen is dus een beladen handeling en, zo stelt de columniste:
Zo’n beladen lichaamshouding kun je niet, ontdaan van al zijn betekenissen, anderen activistisch opdringen.
Ze betoogt dan ook dat dwangknielen en racismeknielen uitingen zijn van vernederingsexhibitionisme, dat niet bij een open, democratische samenleving hoort:
Racismeknielen is mensonwaardig. Knielen voor groepen is het begin van fascisme en andere verkeerde -ismen.
Vernederingsexhibitionisme en dwangknielen zijn weliswaar ook nieuwe woorden, maar racismeknielen is als samenstelling het interessantst. Het eerste woorddeel noemt weliswaar het motief om te knielen, maar dat motief is niet meteen duidelijk: er wordt immers niet geknield voor racisme, maar juist tegen racisme. Er wordt, kortom, om een ideologisch motief geknield, maar dat motief is niet wat het noemt, maar juist de bestrijding van wat het noemt. Het woord heeft dan ook vooralsnog context nodig om niet te worden misverstaan.
Definitie
racismeknielen (werkwoord, alleen onbepaalde wijs) knielen als symbool van verzet tegen racisme
Geef een reactie