De woningnood in Nederland is een prangend probleem en een van de oplossingen – of althans: een oplossing van een deel van het probleem – zou het ombouwen van kantoren tot appartementen zijn. In De Telegraaf schrijft huisvestingsadviseur Sjoerd Memelink daar vandaag een opiniestuk over:
Hoewel het tekort aan woonruimte een crisis wordt genoemd, wordt de ernst door het bedrijfsleven nog niet gevoeld. Van kantoorschaamte is geen sprake. Het is als organisatie je maatschappelijke plicht mee te denken over oplossingen voor de woningmarkt. Al is het maar voor de kinderen van je personeel. Heb je ruimte over? Verken de mogelijkheden om deze te delen en de bezettingsgraad richting 100 procent te duwen. Vervolgens kan de kantoorvoorraad die echt ‘leeg’ blijft, getransformeerd worden tot woningen.
Hij legt de oorzaak van het probleem niet bij beleidsmakers en overheden, maar bij de vastgoedeigenaren die hun kantoorruimtes liever leeg laten staan dan ze een nieuwe bestemming te geven. Eigenlijk zou er onder hen kantoorschaamte moeten zijn – schaamte over de leegstand van kantoren – maar die ontbreekt ten enen male. Daarmee staat kantoorschaamte wel meteen op de kaart, nu eens niet als een schaamte van het individu, maar van het bedrijfsleven.
Definitie
kantoorschaamte (de, g.mv.) schaamte onder exploitanten van kantoorvastgoed over de grootschalige leegstand van kantoorgebouwen
Kornelli
Kantoor schaamte is dat een cognito ergo sum, kantoor feilangst. Opportunistisch as men can be is, als kantoorschaamte voor de gebruiker immers een alternatief burgerlijk, en m.k.b dwars.
Net als Ai haalt men onderwerp en lijdend voorwerp door elkaar in faveure conventioneel!